| |
| |
| |
|
|
| |
|
|
| |
Η ιστορία της ταβέρνας
Γεύσεις από το παρελθόν…….
Στις αρχές του 1863, ο Νίκος Κάσσαρης κατέφθασε στο χωριό της Παλιάς Περίθειας μετά από ένα πενταετές ταξίδι στην Αμερική. Νεαρός τότε επέστρεψε στο ενετικό αυτό χωριό, το αρχαιότερο της Κέρκυρας τα σπίτια του οποίου ακόμα έσφυζαν από ζωή. Για τα δεδομένα της εποχής ένα τόσο μεγάλο ταξίδι ήταν σπάνιο για τον οποιονδήποτε, όμως ο Νίκος με τη βοήθεια της οικογένειάς του πραγματοποίησε αυτό του το όνειρο. Φθάνοντας στο χωριό και έχοντας γνώσεις και εικόνες άλλων τόπων άρχισε να κερδίζει την αγάπη και την συμπάθεια των συγχωριανών του.
Αποφασίζοντας να μείνει στο χωριό μετέτρεψε το πατρικό του σε καφενείο - μεζεδοπωλείο το οποίο ήταν και εφοδιασμένο με όλα τα απαραίτητα είδη μπακαλικής. Επίσης στο ισόγειο του καταστήματος έφτιαξε εργαστήριο όπου παρασκεύαζε τζιντζεράδα, (ginger beer) μπύρα και σουμάδα (χυμό από αμύγδαλο).Γρήγορα έγινε το στέκι των κατοίκων, το σημείο συνάντησης οπού μαζεύονταν για να πιούν το ποτό τους, να συζητήσουν μεταξύ τους και με τον ίδιο και να αγοράσουν τα απαραίτητα είδη για το νοικοκυριό τους. |
|
| |
|
|
|
|
| |
| |
| |
| |
| |
| |
| |
| |
|
|
| |
|
|
| |
Παράλληλα άρχισε να ασχολείται με τα κοινά, βάζοντας υποψηφιότητα για την προεδρία του χωριού. Εκλέχθηκε και η θητεία του κράτησε περίπου σαράντα χρόνια, καθώς ήταν αγαπητός από όλους τους συγχωριανούς του και βοηθούσε όπου υπήρχε ανάγκη. Έκανε οικογένεια και απέκτησε δύο γιούς και μια κόρη, τον Αλκίνοο τον Γεράσιμο και την Σταματέλα.
Ο Αλκίνοος ήταν δίπλα του από μικρό παιδάκι και ο πατέρας του τον προετοίμαζε να αναλάβει την διαχείριση του μαγαζιού, κάτι που συνέβη λίγα χρόνια αργότερα.
Το μαγειρείο του Αλκίνοου ήταν πάντα γεμάτο κόσμο. Σε κάποια τραπεζάκια οι πιο καλλίφωνοι σιγοτραγουδούσαν ενώ σε άλλα έπαιζαν χαρτιά.
Παράλληλα άνοιξε και μια ταβέρνα στην πόλη της Κέρκυρας όπου μαζί με τη σύζυγο του Αλεξάνδρα δούλευαν ασταμάτητα αφού πλέον είχαν αποκτήσει και τέσσερα παιδιά, τον Μιχάλη τον Νίκο τον Αλέξανδρο και την Αναστασία. |
|
| |
|
|
|
| |
| |
| |
|
|
| |
| |
| |
|
|
| |
Ο Αλέξανδρος ήταν εκείνος που δέθηκε με τον τόπο και ανέλαβε το 1958 να συνεχίσει την οικογενειακή επιχείρηση, όταν ακόμα το χωριό ήταν κατοικημένο από τους ντόπιους και ήταν εκείνος που βίωσε και την σταδιακή εγκατάλειψη του χωριού από τους κατοίκους του κατά τις δεκαετίες 60’ - 70’, λόγω της ανάπτυξης του τουρισμού στα παράλια, των θέσεων εργασίας, της ανάπτυξης του ελαιώνα κ.λπ. Ο ίδιος ήταν από τους λίγους μόνιμους κατοίκους που απόμειναν στο χωριό, κρατώντας το μαγαζί ανοικτό μέχρι το θάνατό του το 1992 και δουλεύοντας πλέον με τους πρώτους τουρίστες. |
|
| |
|
|
| |
|
|
| |
Κάπως έτσι φτάσαμε εμείς, τα παιδιά του Αλκίνοος Κάσσαρης και Αλεξία Κάσσαρη, να ανακατασκευάσουμε το κτίριο και να ανοίξουμε ξανά την ταβέρνα το 1996, γεμίζοντας τα ράφια που κάποτε ήταν γεμάτα τρόφιμα με κειμήλια της οικογένειας που βρέθηκαν στην αποθήκη του καταστήματος και που μπορείτε να θαυμάσετε στο χώρο. Όλα αυτά τα χρόνια προσφέρουμε με επιτυχία γεύσεις ξεχασμένες, που πέρασαν στα χέρια μας από τους γονείς μας και από τις συνταγές που μας άφησαν γραμμένες οι παππούδες μας. |
|
| |
|
|
|
|
| |
|
